De mens gaat ten onder aan bemoeienis

De mens gaat ten onder aan bemoeienis. Er gebeuren momenteel van alles. Op de een of andere manier, lijkt het wel, dat een mensenleven echt niet belangrijk is. Vanuit spiritueel oogpunt gezien. Dat de macht, je zin krijgen, belangrijker is, dan het leven van een mens.

De mens gaat ten onder aan bemoeienis

Het is een rare tijd, waarin je je kunt afvragen, wat gebeurt er allemaal. Maar ook waarvoor allemaal. Waarom kan er geen vrede zijn. Waarom moeten mensen toch een ander land aanvallen? Om hun zin te krijgen? Om datgene wat ze al jaren dwarszit, ten uitvoer te gaan brengen? De baas te willen zijn, waarbij mensenlevens niet worden geschuwd.

Vergelijk het maar eens met een scheiding. Waar twee kijven, hebben twee schuld. De hele familie, vrienden gaan zich er mee bemoeien, kiezen partij of niet. De twee waarom het draait zitten vol met haat, pijn en verdriet. Iedereen weet het beter en de een zegt.

Ga nooit meer terug naar die vent. De ander zegt, probeer het nog een keer. Hier is sprake van bemoeienis. En weet je, we bemoeien ons veel te veel met anderen. Laat die 2 het zelf uitzoeken. Je hoeft ze niet van advies te voorzien, juist niet.

Ze zullen er zelf uit moeten komen. Bemoeien, is mens eigen en eerlijk gezegd, vanuit spiritueel oogpunt gezien, fout. Is het niet van jou? Blijf er dan van af, blijf er buiten. Je gaat anders de ander van advies voorzien, waar die later spijt van krijgt. Het is ok een ander manipuleren.

Bemoeienis geeft ergernis

Of je gaat ruzie krijgen en dan de ander straffen door het contact te verbreken. Het is hun verantwoordelijkheid, van niemand anders. Vragen ze je om advies, dan kun je het geven als het voor jou goed voelt. Maar ook dan laat je de keuze bij de ander. Schijnbaar vinden we als mens dit moeilijk. Weet je hoe we dit gedrag noemen in de spirituele wereld? Kinderlijk gedrag. Ik moet mijn zin hebben, ik heb gelijk, ik weet het beter. Doe nu wat ik je zeg!

Sancties en straffen

De wereld gaat ten onder aan bemoeienis. Het opleggen van sancties, is straffen. Is ook een vorm van bemoeienis. Van straffen is nog nooit iets goed uit naar voren gekomen. We doen het ook bij kinderen. Je wel eens afgevraagd wat het met het kind doet? Waarom jij het doet?

Het kind zal het niet begrijpen, die is alles nog aan het leren, aan het ontdekken, aan het uitproberen. Straffen heeft het kind dan niets aan. Wel aan tekst en uitleg, waardoor die zich nog steeds gehoord en gezien voelt. Maar straf je hem zonder iets erbij uit te leggen. Dan maak je van je kind een weerbarstig, dwarsliggend persoon die later met macht vol bemoeienis zit.

Op wereldniveau bemoeien we ons ook overal mee

Zie je wat er nu op wereldniveau gebeurt? Precies hetzelfde. Vol met boosheid en wrok zitten, partijen die het niet hun verantwoordelijkheid zich er mee gaan bemoeien. Laat ze. Hoe gek dat ook klinkt.

Want achteraf heb je spijt dat je je er mee hebt bemoeit. Dat je het beiden niet uit hebt laten zoeken, het stel dat in scheiding ligt. Het zijn hele precaire situaties waar je beter heel neutraal in kan blijven staan. De mens gaat ten onder aan bemoeienis.

Wanneer hulp bieden?

Alleen hulp biedt als het echt nodig is. In acute situaties. Of als iemand er om vraagt. En dan beslis jijzelf of je ja of nee zegt. Dat is een volwassen houding. En weet je waarom? Dan gaan we het eindelijk eens leren wat wel de bedoeling is. Ieder mens in zijn waarde laten. Onze wil niet op willen leggen en de mens zien als het meest kostbare. Waardoor je je nooit meer gaat bemoeien met anderen, waar de mens aan ten onder gaat.